Նուբար, այսինքն տարուայ առաջին պտ-ուղը, բերքի առաջին համտեսումը:
Տատս գոգնոցի մէջ լցնում էր հէնց նոր քաղած բալը, ծիրանը կամ խաղողը, բերում էր մեզ ու ասում էր. «Կերէ՛ք, նուբար է»: Եւ մենք ճաշակում էինք դրանք վերին երկիւղածութեամբ, մի թանկ ու անկրկնելի բանի հետ յարաբերուելու բացառիկ հրճուանքով, որտեղ համը կարեւոր չէր, այն կը գար յետոյ, երբ նուբարը կը դադարէր նուբար լինել, բայց հիմա մեզ վերապահուած էր սկզբինը լինելու պատիւը, իսկ դա սովորական մրգին կախարդանք էր տալիս՝ երկնքից ընկնող երեք խնձորների նման, եւ մեր քիմքին հպուող պտղի ջերմութիւնը մեր մանկութիւնը պիտի դարձնէր մի պուճուր աւելի ուրախ, մի քիչ աւելի երջանիկ:
Առաջին պտղի համը՝ առաջին սիրոյ գայթակղութեան նման: Առաջին մրգահիւթը՝ սակաւ, բայց ցանկահարոյց: Առաջին շիկնած երախայրիքը՝ այսինքն հասունը, որ հատել էր կիսահասի սահմանը ու բերուել էր մեզ՝ փոքրերիս, ասել կ՛ուզի՝ կարեւորը տրուել էր կարեւորներին եւ այդ կարեւորուած լինելու մտքից աշխարհը մրգահամ էր, արեւահամ էր ու տատի մատների պէս փափուկ-փափուկ…
Նուբար էինք ուտում…
ՅՈՎԻԿ ՉԱՐԽՉԵԱՆԻ ՊԼՈԿԻՑ