ԵՐԵՒԱՆ.- Դուշման Վարդանի (Վարդան Ստեփանեանի) մայրը՝ տիկին Զարիկը, Մայիսի 9ին, մինակ այցելած է որդիի գերեզմանը:
«25 տարի առաջ որդիս Շուշիի բլուրն է մագլցել, ես էլ այսօր ուխտ արեցի՝ ոտքով միայնակ բարձրացայ Եռաբլուր», ըսաւ հերոսի մայրը:
Տիկին Զարիկ կը պատմէ, որ Դուշմանը վաղուց կանխագուշակած էր հայութեան ապագան: Դեռ 10րդ դասարանին՝ զինուորական ծառայութենէն 6 ամիս առաջ, ան դիմած էր Աֆղանիստանի մէջ անկարգելաւորներու զօրամասին մէջ ծառայելու համար: «Գնաց աֆղանական պատերազմ, որ ազգի համար զինուոր դառնայ», յայտնեց Դուշման Վարդանի մայրը:
Աֆղանիստանի մէջ ծառայութիւնը աւարտելէ ետք Վարդան վերադարձած էր Երեւան ու ընդունուած Երեւանի պետական համալսարանի իրաւաբանութեան բաժին, բայց 1988ի արցախեան շարժման առաջին օրերէն իսկ Վարդան առաջին շարքերու վրայ եղած էր:
«1988թ., երբ սկսուեց Արցախեան շարժումը, որդիս տանը յայտարարեց՝ քո մահն անգամ ինձ յետ չի պահի, քեզանից թանկն էլ կայ, դա իմ ազգն է», կը յիշէ տիկին Զարիկ:
Դուշման մասնակցած է Արցախեան պատերազմի գրեթէ բոլոր թէժ կէտերու մարտերուն՝ Երասխաւանի, Տաւուշի, Ստեփանակերտը կրակի տակ պահող Կրկժանի, Շուշիի եւ այլ տեղերու կռիւներուն:
«Շուշիի ազատագրումից յետոյ տղաները Վարդանին տեսադաշտից կորցնում են, անհանգստանում են: Վերջում տեսնում են՝ գինու շիշը վերցրած հայկական գերեզմաններ է մտնում, կաթեցնում Շուշիի հայկական գերեզմանատան շիրմաքարերին ու գոռում. «Մեր պապե՜ր, Շուշին ազատագրուած է, հանգստացէք…»», պատմեց Դուշմանի մայրը:
Վարդան, որ անդանմագրուած էր Հայ Յեղափոխական Դաշնակցութեան, զոհուեցաւ 1992ի Յուլիս 3ին, Մարտունի շրջանի Միւրիշէն գիւղի մօտակայքը՝ մարտական առաջադրանք կատարելու ընթացքին: