
ՅԱՐՈՒԹԻՒՆ ՊԷՐՊԷՐԵԱՆ
Առաջին մեկնումիս, բնականաբար,
քաղաքը չէր միայն,
որ զիս կը շահագրգռէր,
հոն էին բոլորը, որոնք քաղաքն էին:
Հոն էր Յովհաննէսը, իր բանաստեղծութեամբ,
երգիծանքով եւ սրամտութեամբ.
ինչ որ հեգնական ժպիտ կար դէմքին
այդ համատարած անհեթեթին դէմ:
Հրանտը ազնուական, տէրը արձակի,
որ Ռազմիկին հետ եկած Ամերիկա,
հետաքրքրուած չէր արտաքին աշխարհով,
կը փորձէր իրաւ Սփիւռքը ճանչնալ:
Աղասին իւրօրինակ, որ այդ տաքին,
հագին «ռոպ տը շամպր» միայն,
քեզի սառն ձմերուկ կը հրամցնէր
եւ թերեւս միակ լաւատես կերպարն էր
այդ համատարած ճնշուածութեան մէջ:
Մարտիրոսեանը Արմէն,
որ չես գիտեր՝ ե՞րբ արթուն էր, երբ կէս-գինով,
Զօրայրը հրաշալի, որուն հետ կարծես
կը շարունակուի զրոյցը
Արցախի, «Մեռնող-Յառնող»ի, «Միջնաշէն»ի մասին,
դեռ Յակոբը Յակոբեան,
որ չէր յոգներ պաստառները ցոյց տալէ,
եւ գեղեցիկ, առանձին մարդոց
մեր բնաշխարհը, պարզ գոյներով խտացուցած էր:
Յակոբին, Հրանտին ու Զօրայրին պէս,
Ռուբէնին եւս, դուն անձնապէս
Մոնթրէալի քու տանդ մէջ հանդիպած,
հիւրասիրած, մտերմացած,
եւ զրուցած էիր «Ամենատաք երկիր»էն,
«Որդան կարմիր»էն…
Իսկ Գարեգին վեհափառը,
արտասահմանեան իր հովուական այցելութեան,
պնդած էր որ Հայաստան մեկնումիդ
իրեն հանդիպիս.
ուխտաւորի պէս գացիր Էջմիածին՝
ինքը չկար, շիրիմը կար:
Եւ իսկապէս շատ չեմ ուզեր խոր պրպտել,
ո՞վ յիշեցի եւ ո՞վ մոռցայ:
Բախտաւոր էի, որ կրցած էի Երեւանէն դուրս,
կտրել Ջաւախքէն մինչեւ Կիւմրի եւ Զանգեզուր,
աշխարհը Արցախ:
Ինչպէ՞ս երթալ հոն,
ուր այս սիրելի անձերն ինձ համար,
այլեւս չկան,
մասնաւորաբա՛ր, արիւնով շահուած,
լոյս Շուշին չկայ: