ԿԱՐԻՆԷ ՏԷՐ ԳԷՈՐԳԵԱՆ

Կէսգիշերն անց էր, երբ համացանցի վրայ յայտնուեց բժիշկ Թորոս Թորանեանի մահուան ազդը:
Լուռ եւ մութ գիշերուայ մէջ չստացուեց գրել. պէտք է լուսանար, լոյս էր պէտք գրելու Թորոս Թորանեանի մասին:
Իսկ մինչ այդ, համացանցն արդէն ողողուած էր աշխարհի տարբեր մասերից հասած գրութիւններով, որոնք բացայայտում էին նրա հայանուէր եւ հայրենանուէր գործունէութիւնը: Բազմակողմանի աշխատանքները Թորանեան մտաւորականին առիթ էին տուել ծաւալուելու աշխարհի շուրջ: Սակայն ամէն բանից վեր էր հայրենիքը, որ «ոգեղենացնող երեւոյթ մըն էր» նրա համար:
2008 թուին, Հալէպում, յարգելի գրողի հետ ունեցել էինք հարցազրոյց («Նոր Օր», Սեպտեմբեր 6, 2008): Մեր հարցին, թէ ինչպէ՞ս կը գտնէք գրողի կուսակցական պատկանելիութիւնը՝ նա պատասխանում էր.
«Օրինակով պիտի պատասխանեմ ձեր հարցումին: Օրինակ, երբ ես Դանիէլ Վարուժան կ՛արտասանեմ՝ «Կտրիճ Որդիս, գօտին մէջքիս, թող մաճակալ բազուկներեդ քսան ցուլի արիւն անցնի…», չեմ մտածեր, որ ես կ՛արտասանեմ դաշնակցական գրողի մը գործը: Կամ երբ Վահան Տէրեան կ՛արտասանեմ, չեմ մտածեր, որ ան կոմունիստ էր եւ՝ Լենինի մերձաւորագոյն ընկերներէն կամ Թէքէեան կ՛արտասանեմ՝ «Եւ եթէ ոմանք սէրս տեսան երկինքի վրայ անսահման ծուխի մը նման, կրակն անոր չտեսան…», չեմ մտածեր, որ Թէքէեան ռամկավար բանաստեղծ մըն էր: Մեր բոլոր գրողները կը պատկանին բովանդակ ժողովուրդին»:
Նրա համար հայը դարձել էր մէկ միաւոր:
Իսկ այն հաւատամքը՝ թէ «կեանքը որքան ալ դժուար ըլլայ Հայաստանի մէջ, հոն հայը հայ կը մնայ», նա փաստեց իր եւ իր ընտանիքի կեանքի օրինակով:
Եւ Թորոս Թորանեանը գրկեց Հայրենի հողն ու փարուեց այդ հողին…