ՓԱԹԻԼ ԱՍԼԱՆԵԱՆ
«Աղջիկս… չես կրնար տեղափոխուիլ Հայաստան մինչեւ չամուսնանաս». հայրս կէս լուրջ, կէս կատակ արտայայտեց այս խօսքը 2013ին, երբ վերադարձայ Հայաստանէն Արեւելեան Ամերիկայի Camp Javakhk ծրագիրին մասնակցելէ ետք: Ո՞վ գիտէր, որ մէկ տարի ետք ես արդէն իր խօսքերը պիտի չլսէի ու ապրէի Գորիս: Հայրս լուրը ստացաւ եղբօրմէս եւ անմիջապէս քարտէս մը գտաւ, որպէսզի ցոյց տայ Հայաստանի որ մասն է այս Գորիսը: Մեր Սիւնիք մարզի թաքնուած քաղաքը, որ ամէն Արցախ երթալու ատեն կը տեսնես եւ լուսանկար կ՛առնես իր դարպասներուն դիմաց. այդ է իմ Գորիսը: Հայրս բայց չմոռցաւ իր խոստումը:
Երբ ընկերներս լսեցին որոշումիս մասին, կը կարծէին որ խենթացայ. ոչ թէ Երեւան, բայց մայրաքաղաքէն չորս ժամ հեռու պիտի ապրէի: Օգոստոս 2014ին տեղափոխուեցայ եւ մէկ տարի Գորիսի բնակիչ եղայ: Մէկ տարի ետք որոշեցի Երեւան գալ մշտական ապրելու, բայց այդ փորձառութիւնը անմոռանալի է: Իմ բախտէս, այդ առաջին ձմեռը ահաւոր ցուրտ էր, մանաւանդ որովհետեւ առաջ ձիւն տեսնելու համար պէտք է մէկ ժամ հեռու երթայի: Չեք կրնար պատկերացնել քանի անգամ հիւանդացայ. սովորութիւն դարձած էր արդէն: Օր մը, իմ զաւակներուս կը պատմեմ այն օրերուն մասին, երբ հազարաւոր մեթր կը քալէի ձիւննին մէջ, որ աշխատանքի վայր հասնիմ։ Որքան փոսի մէջ ինկայ այդ կիսաքանդուած ճամբաներուն վրայ:
Հայաստանի մէջ առաջին անգամն էր, որ իմ աչքերով տեսայ համախմբուած հայ ժողովուրդը, երբ Յունուար 19, 2015ին, Աւետիսեան ընտանիքին յուզիչ սպանութեան դէպքը պատահեցաւ Գիւմրիի մէջ: Այս հպարտութիւննը նորէն զգացի ամարան սկիզբը Electric Yerevan-ի շարժման ժամանակ: Քաղաքացիներ միասնաբար բարձրաձայնեցին իրենց դժգոհութիւնը եւ պարտադրեցին, որ կառավարութիւնը ապահովէ մեր իրաւունքները:
Մեր Հայաստանը փոքրիկ երեխայ մըն է, որ դեր ունի երկար ճանապարհ, որպէսզի դառնայ այդ գերազանց երկիրը, որուն մասին բոլորս կ՛երազենք: Մեր երկրի ամէնէն ցած աշխատավարձը, ըստ կառավարութեան որոշումին՝ 55,000 դրամ է (~105 dollar). իսկ երկրի առօրեայ ծախսերը շարունակաբար կը բարձրանան՝ սեփականաշնորհումներու ու մենաշնորհումներու պատճառաւ:
Կանանց իրաւունքներ եւ բռնութիւն, սոցիալական անվտանգութեան սեփականացում, կաշառակերութիւն, ապականութիւն, աշխարհի երրորդ երկիրը, ուր տեղի կ՛ունենայ սեռային ընտրովի վիժումներ, եւ գիտեմ բոլորս կրնանք շարունակել նշել ուրիշ նիւթեր, որոնք պէտք է նկատի առնուին: Եթէ Ապրիլ 1ին գրէի այս յօդուածը, տեղ մը կը նշէյի Արցախի կենսավիճակը: Կը նշեի որ 2015 թուականին հայոց բանակը 40էն աւելի զոհ ունէր Ատրպէյճանի կողմէ զինադադարի խախտումներուն պատճառով:
Ապրիլ 2ին բնական օր էր՝ խաղաղ, հանգիստ: Արթնցայ, որպէսզի պատրաստուիմ Պրոշեան գիւղ երթալու՝ ի յարգանք գիւղապետ Հրաչ Մուրադեանի, որ երեք տարի առաջ, գիւղապետարանին դիմաց զոհ դարձաւ հայու մը փամփուշտէն: Յանկարծ լուրերը սկսան յայտարարելու, թէ զինադադարը ծանր վիճակի մէջ է: Ապշած ինքնաշարժ նստայ եւ նկատեցի այս անգամ տարբեր է: Պրոշեանի Պանթէոն հասանք, ընկեր Պետոյի, ընկեր Կարօտի, եւ ընկեր Հրաչի վերջին հանգստեան վայրը: Շրջապատուած մեր հերոսներով՝ ոսկորներուս մէջ զգացի, որ մեր տղաքը վերէն մեզ կը նային, որ թիկունք կանգնած են մեր նոր սերունդի հերոսներուն. այն կտրիճ երիտասարդը, որ անքուն կը պաշտպանէ մեր սահմանը: Մեր խիզախ ընկերները, որոնք Արցախի ազատագրման պայքարի ժամանակ թողած էին իրենց ընտանիքները, որպէսզի փրկեն մեր հողերը, այս անգամ նոյնպէս ոտքի կանգնեցան, որպէսզի մեր այսօրուան սերունդը չ՛ապրի պատերազմ եւ չտեսնէ ցաւ: Անգամ մը եւս տեսայ մեր միասնական ուժը:
Այո, Հայաստան ունի խնդիրներ, որոնք ոչ թէ մեր սերունդը՝ այլ յաջորդ սերունդը դեռ պիտի ապրի անոնց հետեւանքներով: Կան ժամանակներ, երբ կը մտածեմ, թէ քայլերս ճի՞շդ են արդեօք: Երբ միայն կ՛ուզեմ ծնողքիս կողքը ըլլալ եւ միշտ կը յիշեմ այն զորաւոր կոչը, որ կ՛ըսէ. «Մենք Ենք Մեր Սարերը»՝ ուժեղ, ամուր եւ անխախտ: Իսկ հայրս, առաջին, ու համոզուած եմ վերջին, անգամն ըլլալով շեղեցաւ իր հիմքէն Հայաստանի պատճառով:
Հրամմեցէ՛ք, եկէ՛ք. եկէ՛ք միասնաբար կերտենք այն երկիրը, որմով միշտ անսասանօրէն կրնանք հպարտանալ եւ ոչ միայն պատերազմի ժամանակ: Ձեռք-ձեռքի բռնենք եւ միասնաբար կերտենք այն երկիրը, ուր կ՛ապրինք: Եկէ՛ք կառուցենք այնպիսի երկիր, ուր ծերանալու բախտը չունեցան Ադամը, Աշոտը, Տիգրանը եւ տասնեակ մեր երիտասարդ զինուորները: Թող հողը թնդայ զինուորի եարխուշտայէն, եւ մեր միասնական ուժի սաստիկ ձայնը հնչէ ողջ աշխարհ՝ այն ժամանակ, երբ տեսնենք մեր իտէալական Հայաստանը:
Փաթիլ Ասլանեան 28 տարեկան է
May GOD Bless your foot steps where you followed the path of our loved ones …Our Heavenly Angels are very proud of you …Be strong and keep going it’s not easy but have Faith and belief in yourself ….think that this was your own Dream and only You could make it Reality with GOD’s help and your hard work…I admire you ,hope you enjoy every moment of your journey in our beautiful Homeland