
ԿԱՐԻՆԷ ՏԷՐ ԳԷՈՐԳԵԱՆ
Եկել էի «Ապրիլ» գրատուն: Բրոդուէյ փողոցի վրայ ինքնաշարժս տեղաւորելուց յետոյ, յանկարծ տեսայ նոյն շարքում կանգնեց մի ուրիշ ինքնաշարժ, եւ այնտեղից դուրս եկան ինձ շատ մօտ բարեկամ երիտասարդ զոյգը, Անժելիկան եւ Արսէնը՝ իրենց առաջնեկ որդու՝ ութ ամսական Մարտինի հետ:
Անակնկալ էր: Ես, ըստ իմ սովորութեան, անմիջապէս բացատրեցի թէ ուր եմ գնում եւ ինչու, իսկ Անժելիկը հանդարտ ասաց. «Մենք էլ ենք եկել գրախանութ, Մարտինին հայերէն գրքեր ենք առնելու»: Երիտասարդ ամուսինները՝ իրենց տղայի թոթովանքը եւ խօսակցութիւնը հայերէն լսելու վճռականութեամբ, այդ հաճոյքին արդէն անհամբեր, որոշել էին ընտրել մայրենի լեզուն (արեւելահայերէն) ծանօթացնող գրքոյկներ, խաղեր, մանկական պատմութիւններ:
Միասին մտանք գրախանութ: Մարտինը դեռ շատ էր փոքրիկ եղած նիւթերի համար, սակայն նոյնիսկ դիտելը օգտակար համարելով ծնողները կատարում էին ընտրութիւններ:
Երեւանում ծնուած, մանկուց Միացեալ Նահանգներ տեղափոխուած, տեղի համալսարաններն աւարտած մայրիկն ու հայրիկը ամերիկածին իրենց որդուն պատրաստւում էին հայ մեծացնելու:
Եւ ակամայ մտաբերեցի հայրենի լեզուաբան Ռաֆայէլ Իշխանեանի «Մայրենին» աշխատութիւնից («Լոյս» հրատարակչութիւն, Երեւան, 1986, էջ 54) հետեւեալ տողերը.
«Յաճախ լսում ենք այսպիսի արտայայտութիւններ՝ «Նա հայկական արիւն ունի» կամ «Իմ երակներում հայկական արիւն է հոսում»: Կենսաբանութիւնը ցոյց է տուել, որ արեան այդպիսի տեսակ չկայ: Կան արեան չորս խմբեր, որոնք ընդհանուր են բոլոր ազգերի համար: Արիւն ասելով՝ այս դէպքում պէտք է հասկանալ մայրենի լեզու, այդ լեզուի մտածողութիւն: Հայկական ար-իւնը, այո՛, հայերէն լեզուամտածողութիւնն է, հայերէնը որպէս մայրենի, հարազատ, առաջին լեզու ունենալը: Եւ միայն դա»:
Եւ մայրիկն ու հայրիկը ստեղծում էին իրենց որդու հայկական արիւն ունենալու նախապայմանը… բոլորիս համար անյոյս թուացող Ամերիկայում: