ԿԱՏԻԱ ՔՈՒՇԵՐԵԱՆ

Նոյնիսկ աւելորդ է կրկնել, թէ Հայաստանն ու հայ ազգը պատմութեան ոլորաններում ինչպիսի փորձութիւնների են հանդիպել եւ ինչպէս են դրանք յաղթահարել:
Հայաստանը զգետնուել է, ինչպէս զգետնուեց 1915ին, երբ, այնուամենայնիւ, գտաւ ոտքի կանգնելու ճանապարհը եւ կանգնեց շիտակ, յաճախ՝ բարձրահասակ:
Հայաստանն այսօր գալարւում է ցաւերի մէջ եւ արտաքուստ հանդարտ, նոյնիսկ անտարբեր տեսքի տակ, շատ խորը, հոգու մենութեան մէջ, խուլօրէն հառաչում է:
Զգայուն ականջը յստակօրէն կարող է լսել այդ թառանչը:Արարիչը հերթական անգամ փորձաքարի է զարկում Հայաստանին, համոզուելու եւ նաեւ, ինչու չէ, ցուցադրելու մեզ եւ աշխարհին, որ հայ ազգը ազնիւ մետաղից է շինուած:
Մենք միացեալ ուժերով, մտքի, հոգու եւ ոգու գերագոյն պրկումով պէտք է ապացուցենք այդ մէկը:
Մեզ կարող են պարտուած համարել պատերազմի դաշտում, թոյլ ու անկարող համարել, անտեսել, չարախնդալ, բայց պէտք չէ արտօնենք եւ ոչ մէկին, որ խղճահարութեամբ նայի մեզ եւ արգահատանք զգայ մեր նկատմամբ: Չէ որ նոյնիսկ մեծ պարտութիւնները, նոյնիսկ մահը կարելի է արժանապատւօրէն դիմաւորել եւ չէզոքացնել բոլոր նրանց, որոնք յանդգնում են այսօր ծնկի եկած, բայց վաղը, անտարակոյս, մէջքը շտկած, Հայաստանի հասցէին, անպատուաբեր արտայայտութիւններ թոյլ տալ իրենց:
Եթէ յաղթական դուրս գանք այս փորձութիւնից, ապա մեզ այս անկումին տանողները, բարեկամ թէ թշնամի, կը կանգնեն մեր կողքին եւ կը յարգեն մեզ, իսկ յարգանքը պարզապէս չի տրւում, այն վաստակել է պէտք:
Մենք ունենք բոլոր կռուանները այդ մէկն անելու համար, դիմել մեր մշակոյթին, օգտուել նրա գանձարանից, հանելով այնտեղից մեր հոգեկան կարողութիւնների ողջ սպառազինութիւնը: Մշակոյթը հէնց դրա համար է ստեղծուած:
Մեր երկրի քաղաքական, ռազմական, հոգեւոր եւ մշակութային ողջ վերնախաւը մէկդի պէտք է դնի տասներորդական կարեւորութեան հարցերի շուրջ երկար ու սրտմաշուք քննարկումները, ժամանակի ողջ վատնումը, առաջնայինը երկրորդականից տարբերելու անկարողութիւնը:
Արդի աշխարհում շահում է նա, ով արագ է մտածում, արագ գործում, ունի ժամանակի սուր զգացողութիւն եւ գնահատում է ժամանակը:
Ժողովուրդն ակնդէտ սպասում է իր ղեկավարների խօսքին եւ գործին, որպէսզի քայլի նրա ետեւից: Եւ ղեկավարութիւնը պէտք է ունակ լինի ճշգրտօրէն որոշելու, թէ որ կողմից է փչում քամին եւ, ինչպէս հմուտ նաւապետն է վարւում, ճիշդ ժամանակին կարողանայ պարզել առագաստները: Դէմ գնալ փոթորկին եւ խիզախօրէն նաւարկել:
Ընտիր են նաւի նաւաստիները եւ պատրաստ, պէտք է ճիշդ նաւապետ ունենալ:
Պէտք է վերջապէս քաջալերանքի եւ խրախոյսի խօսք հնչեցնել անընդհատ, միշտ, բոլոր միջոցներով: Վհատութիւնը կարող է մահաբեր լինել եւ մեզ գլորել պարտութեան անդունդը, որ լայնօրէն բացել է իր երախը, մեզ կլանելու համար:
Այդ խրախոյսին ծարաւի ենք բոլորս: