ԵՐԵՒԱՆ, «Արմէնփրէս».- «Արմէնփրէս»ի լրագրող Լիլիթ Դեմուրեան կը գրէ, որ Ապրիլեան պատերազմէն 4 տարի ետք տակաւին կը յիշենք անոնք, որոնք բոլորիս կեանք տուին, պայքարեցան յանուն խաղաղ ապագայի: Ընդամէնը 18, 20, 22 տարեկան տղաք այդ օրերուն տեսան պատերազմ եւ արիւն ու զգացին կորուստի ցաւը:
Ըստ յօդուածագիրին՝ թէեւ պատերազմը չորս օր տեւեց, «սակայն պատմութեան համար այն ընդամէնը չորս օր չէր, նոր փուլի սկիզբ էր. նոր փուլ, որը կերտել էր անկախութեան տարեկից սերունդը»։ Ան կը յայտնէ, որ այսօր մենք պարտական ենք ոչ միայն իրենց կեանքը չխնայած ու զոհուած տղոց, այլ նաեւ անոնց, որոնք բարեբախտաբար զոհուեցան այդ օրերուն, սակայն նոյնպէս կռուեցան մինչեւ վերջ, անոնց մէկ մասը նոյնիսկ վիրաւորուած վիճակի մէջ շարունակեց կռիւը:
«2016 թուականի Նոյեմբեր ամսից, երբ սկսեցի հարցազրոյցներ անել պատերազմի մասնակից տղաների հետ, հասկացայ` նրանք ընտրեալներն են, հէնց իրենք պէտք է մեր կեանքը պաշտպանէին, հէնց իրենք պէտք է պայքարէին` մեր սահմաններն անառիկ պահելու համար:
«Իմ նիւթերի հերոսներից մէկն Արման Լազգիյեանն էր, ով շատ ինքնուրոյն, նպատակասլաց, աշխատասէր եւ հասուն մտածելակերպով երիտասարդ է: Նրան այդպիսին դեռ մանկուց են դաստիարակել իր ծնողները: Արմանը ծառայել էր Թալիշում, ինձ պատմել էր, որ հէնց առաջին օրը՝ Ապրիլի 2ին, իրենց հրամանատար Արթուր Դարբինեանի հրամանով՝ սկզբում եղել են գիւղի մօտակայքում, քանի որ հնարաւոր չի եղել անմիջապէս դիրքեր բարձրանալ», կը գրէ Լիլիթ Դեմուրեան։
«Այդ գիշեր գիւղը հսկելով մնացել ենք այդ տարածքում: Առաւօտեան իմ վաշտի հետ բարձրացել եմ դիրքեր: Այնտեղ սկսել ենք ազատագրել ու պահպանել մեր դիրքերն ու տարածքները», կը պատմէ Արմանը: Ան վիրաւոռուած է զինադադարի ատեն` 7 Ապրիլին:
Դեմուրեան հարցազրոյց կատարած է նաեւ Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետութեան «Արիութեան մետալ»ով պարգեւատրուած Արագած Աբրահամեանի հետ։ «9 տարի կարատէով եմ զբաղուել, 2009 թուականին Եւրոպայի առաջնութիւնում առաջին հորիզոնականն եմ զբաղեցրել: Հնարաւոր է, որ կարատեն ներառեն Օլիմպիական խաղերում, եւ ես անպայման կ՛անեմ ամէն ինչ` այնտեղ յաջողութիւնների հասնելու համար», կը յայտնէ Աբրահամը:
Թալիշի մէջ արցախեան քառօրեայ պատերազմին ընթացքին հրասայլի անձնակազմի անդամ, Լեռնային Ղարաբաղի նախագահին հրամանագիրով «Մարտական խաչ» աստիճանի շքանշանով պարգեւատրուած Գէորգ Խաչատրեանի մասին Լիլիթ Դեմուրեան կը գրէ հետեւեալը. «Յիշում եմ, խօսակցութեան վերջում, երբ հարցրի, թէ ինչն է իրեն փրկել, նա վստահ եւ յստակ ասաց` կամքի ուժը. «Ցանկացել եմ ապրել, ապրել եմ»:
«Մարտական խաչ» երկրորդ աստիճանի շքանշանով պարգեւատրուած Սամուէլ Սահակեան, որ կը կրէ Արցախեան հերոսամարտերուն քաջի մահով ինկած հօրեղբօր անունը, աւելի մեծ պարտաւորութիւն ունեցած է այդ օրերուն սահմանը ամէն գնով պահելու առումով: «1992 թուականին նա 16 տարեկանում կամաւոր մարտի էր մեկնել: Մեկնել էր կռուելու եւ յաղթելու, բայց աւաղ․․․ Երբ քառօրեայ պատերազմը սկսուեց, ես անձնական վրէժ ունէի… Պատիւ ունեմ այս անունը կրելու: Հպարտանում եմ իմ հօրեղբօր քայլով: Ամէն արկ կրակելուց նրա դիմագիծն էր աչքիս առաջ գալիս», հպարտութեամբ պատմեց ան։
«Կարծում եմ ապրիլեան պատերազմի մասնակից բոլոր տղաների պատմութիւնները լսելիս ու կարդալիս պէտք է յստակ գիտակցենք բոլորի կատարած սխրանքների լրջութիւնն ու երբեք չմոռանանք այն, որ մենք ապրում ու շնչում ենք հէնց նրանց շնորհիւ: Մենք պարտք ենք նրանց…», իր նիւթը կ՛եզրափակէ Լիլիթ Դեմուրեան։