ԱՅՑԵԼՈՒԹԻՒՆ՝ ԱՐԱՐԱՏ ՏՈՒՆ
Մենք մեր դասարանով այցելեցինք Արարատ ՀՕՄի ծերանոցը Դեկտեմբէր 16, 2009ին: Շատ ուրախ էի, որ պիտի գնայինք ու պապիկներն ու տատիկները ուրախացնէինք Նոր Տարուան առիթով: Հանրակառքին մէջ սպասեցինք մինչեւ հասանք հսկայ Արարատ ՀՕՄի շէնքը: Բակը խոտերուն վրայ նստած կերանք ու կամաց-կամաց ներս մտանք: Գեղեցիկ ծաղկեփունջեր մեր ձեռքին մտանք ներս ու բոլոր տատիկներն ու պապիկները սկսան ուրախութեամբ ծափահարել: Բաժանուեցինք ու բոլորս սկսանք ծաղկեփունջերը բաժանել: Քիչ մը խօսեցինք բոլորի հետ եւ ծանօթացանք ու իմացանք որ ինչ բարի մարդիկ էին: Յետոյ աշակերտները շատ լաւ պարեցին, դաշնամուր նուագեցին, երգեցին, եւ երկու 6րդ դասարանները արտասանեցին: Դրանից յետոյ բոլորս ուրախ նուագի տակ սկսանք պարել: Վերջում խմօրեղէն ուտելուց յետոյ ժամանակը եկաւ գնալու: Բոլորս տխրութեամբ, ցտեսութիւն ասելով տատիկներին ու պապիկներին, դուրս եկանք Արարատ ՀՕՄի շէնքից անհամբեր սպասելով մեր մոյս այցելութեան:
——————————————————————————————
ՄԵՐ ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՊՏՈՅՏԸ
Երբ ութերորդ կարգի աշակերտներ էինք Շամլեան Ազգային Վարժարանի, առիթը ունեցանք այցելելու աննախնթաց ուխտագնացութեան, այցելելով մեր հայրենիքը՝ Հայաստանը։ Երկար ժամերու ճամբորդութենէ ետք, վերջապէս կը հասնինք Հայաստան։ Յանկարծ աչքերնուս առջեւ կը յայտնուի տեսարան մը՝ մեր քաջարի հայ ժողովուրդը, որուն մէկ մասնիկն ենք։ Զգացինք որ հայրենիք չունեցող ազգը, ազգ ըլլալէ կը դադրի։ Այցելեցինք տեսարժան վայրեր ինչպէս Եռաբլուրը, Սարդարապատը ու Ծիծեռնակաբերդը։ Եռաբլուր արիթը ունեցանք խորհրդակցիլ ֆետայիներու հետ, ինչպէս նաեւ այցելել գերեզմանները քաջ ու հայրենասէր նահատակուծ զինուրներուն։ Երբ Սարդարապատ այցելեցինք, սիրտերնիս հպարտութեամբ լեցուն, երգեցինք «Սարդարապատը»։ Ծիծեռնակաբերդ՝ հարիւրաւոր սփիւռքահայ աշակերտներով հաւաքուած, ինչպէս որ շուրջի պատերը խոնարհած էին կրակին, մենք ալ խոնարհեցանք կրակին շուրջ ու յարգեցինք անմար յիշատակը մեր մէկ ու կէս միլիոն նահատներուն, զետեղելով ծաղիկներ կրակին շուրջ։ Հոս էր, որ անդրադարցանք, որ ճիշդ Ծիծեռնակաբերդին անմար կրակին նման, մեր սիրտերուն ու հոգիներուն մէջ ցմահ պիտի մնար մեր սէրը մեր հայրենիքին հանդէպ։ Տպաւորիչ էր նաեւ Խոր Վիրապը, ուր Գրիգոր Լուսաւորիչը 13 տարի մնաց բանտարկուած։ Երբ նեղ անցքէն վար իջանք, զգացինք իրական, ճշմարիտ քրիստոնեայ ըլլալնիս ու շատ հպարտ զգացինք որ այսօր կանքնած էինք այնտեղ, ուր Գրիգոր Լուսաւորիչ կանգնած էր։ Ապա ուղուեցանք մեր քոյր վարժարանը՝ մեր Խոր Վիրապի վարժարանը, ուր աշակերտները, ձեռքերնին ծաղիկ բռնած անհամբեր մեզի կը սպասէին։ Աչքերնիս արցունքով լեցուեցան երբ տեսանք որքան յարգանքով ու սէրով մեզի ընդունեցին, հացը թաթախելով գինիի մէջ ու վրանիս բրինձ թափելով։ Անոնք պատրաստած էին աննման գեղարուեստական յայտագիր մը, բայց ամէնէն հաճելին մեզի համար եղաւ, երբ անոնց հետ մէկ եղանք ու խաղցանք խմբային խաղեր։ Անդրադարձանք որ Սփիւռքի աշակերտը եւ Հայաստանի հայ աշակերտները իրարմէ շատ տարբեր չէին։ Հապա՞ Գեղարդը՝ գեղեցիկ ու իմաստալից սրբավայր մը դարձած է այսօր ու միայն մեր յարգանքին արժանացաւ։ Անոր մէջի սուրբ ու օրհնուած ջուրը մեր հետաքրքրութիւնը շարժեց եւ այս աղօթատեղին այցելելէ ետք հաւատքնիս զօրացած ու հիացած մեկնեցանք դէպի Սեւանայ Լիճ։ Թէեւ ձիւն տեղացած էր գիշեր մը առաջ ու Սեւանայ Լիճը ձիւնով ծածկուած, մեր սիրտերը տարօրինակ ջերմութեամբ մը լեցուեցան երբ բարձրացանք երկու հարիւր աստիճաններէն վեր ու հասանք Սուրբ Կարապետ եկեղեցին, որ մեզ հմայեց իր հնութեամբ ու մանաւանդ գեղատեսիլ տեսարանով։ Նման էինք յատկանշական մեր կռունկին, որ կանգնած բարձր բլուրին վրայ կը տիրապետէր ու կը պաշտպաներ մեր հայրենիքը։
Աստուծոյ ամենագեղեցիկ սգեղծագործութիւններէն մէկն է մեր հայրենիքը, որ կարծես հոյակապ ու նոր յոյս մը դրաւ մեր սիրտերուն մէջ։ Շրջապատին անդորրութիւնը վերանորոգեց մեր հոգին, արթնցնելով խաղաղութիւն, ուրախութիւն, նոր յոյսեր, եւ յարատեւ պայքար։
Սիրելի՛ ընկերներ, եթէ Սեւանի ջուրը ափերնուդ մէջ բռնեցիք, կամ Ծիծեռնակաբերդը արցունքոտ աչքերով դիտեցիք ու Արարատ լեռով հիացաք, որքա՜ն հսկայ ու վեհ, հպարտութեամբ կրնաք ըսել, թէ Հայաստանը տեսա՛ք։
ՆԱՆՈՐ, ՓԱԹԻԼ ԵՒ ԿԱՐԻՆ
—————————————————————————————-
Չորեքշաբթի, Դեկտեմբեր 16, 2009ի առաւօտը, ուսուցիչների ուղեկցութեամբ այցելեցինք Արարատ Տան կեդրոնը, ուրախացնելու տատիկներին եւ պապիկներին։ Բոլորս անհամբեր սպասում էինք հանդիպմանը։ Մենք նրանց համար պատրաստել էինք շատ հաճելի ծրագիր, որպէսզի այս տօնական օրերին զիրենք ուրախացնէինք։ Ծրագիրը սկսեց դաշնամուրի նուագով։ Տատիկների եւ պապիկների դէմքից կարող էինք տեսնել իրենց ուրախութիւնը։
Դրանից յետոյ բոլորս սկսեցինք երգել։ Վերջին խօսքը ես ասեցի մաղթելով տատիկներին եւ պապիկներին առողջութիւն։ Երբ ծրագիրը աւարտեց, մենք բոլորին հետ սկսեցինք պարել։
Տատիկներից մէկը, որը 90 տարեկան էր, այնքան ուրախ էր, որ ինքզինք զգում էր 12 տարեկանի պէս։ Երբ բոլորը պարում էին, ես նկատեցի, որ տատիկներից մէկը միայնակ էր։ Փորձեցի նրան ալ ուրախացնել իրեն կանչելով, որ իմ հետ պարի։ Խօսքս վերջացնելուց յետոյ ես տեսայ, որ նա չէր կարող ինձ լսել։
Սա իմանալով, ես գնացի թուղթ ու գրիչ վերցնելու, իրեն հետ խօսելու համար։ Վերջապէս կարողացայ իրեն հետ խօսել։
Հիմա եմ հասկանում, թէ ինչքան կարեւոր է դպրոցի գիտելիքները։ Եթէ ոչ, արդեօք ինչպէս եւ ինչ հասկանար այդ տատիկը։
ՀՐԱՉ ՀԱՄԶՈՅԵԱՆ
6րդ կարգ
Ռոզ եւ Ալեք Փիլիպոս Ազգ. վարժարան