ԿԱՐԻՆԷ ՏԷՐ ԳԷՈՐԳԵԱՆ
Տօնական օրեր են «Ասպարէզ»ի համար. մի տարով եւս մեծացաւ ամէնօրեայ հայկական թերթը, դարձաւ 107 տարեկան, ու այն էլ՝ Սփիւռքում: Թէ ինչպէս է այն գոյատեւում, աւելորդ է նոյնիսկ բացատրելը. իւրաքանչիւր հայ, քիչ թէ շատ մտաւորական հետաքրքրութիւններ ունեցող, պարզ պատկերացնում է այդ գործընթացի դժուարութիւնները, սակայն նաեւ զգում է այն տպագրուած տեսնելու հաճոյքը, որը բաժնեկցում է թերթի հետ առնչուող իւրաքանչիւր անհատ:
Անկախ հրատարակչական անձնակազմից, կայ հսկայական մի բանակ, որի ընկերակցութիւնը հիմնաւոր նեցուկ է թերթի յարատեւմանը: Այդ բանակի զինուորներն են՝ բաժանորդները, համեստ բարեկամները, օրինակելի նուիրատուները, խոշոր բարերարները, խորհրդատու ընկերները՝ արթնացնող եւ ուղղորդող, քննադատողները, հաւանողները, չհաւանողները, մի խօսքով՝ թերթով հետաքրքրուողները:
Չենք կարող տալ դրական եւ բացասական վերաբերմունքների յարաբերական համեմատութիւնը:
Սակայն երբ Փալմ Դեզերտ քաղաքից խմբագրութիւն է զանգահարում մի տիկին, գովաբանում է թերթը եւ ասում՝ «…անհամբեր կը սպասեմ «Ասպարէզ»ին, որ մեր ազգային լուրերը կարդամ», այդ ժամանակ մոռացւում է բացասական ամէն ինչ:
Մանկանը յատուկ ուրախութիւն ու ոգեւորութիւն է համակում բոլորին, վերստին լծւում են գործի, որպէսզի շարունակուի լոյս տեսնել իր գոյութեան տարիների թուով բեռնաւորուած, սակայն չկքած եւ առաւել իմաստացած ամէնօրեան՝ հայկական օրաթերթը: