
10:30– Հինգ հոգանոց խումբ մտաւ Լիզբոնի թրքական դեսպանատան շրջանակը:
10:45– Դեսպանատան պահակների հետ բախում ունենալուց յետոյ դրան շեմքին ընկաւ նրանցից մէկը:
11:00– Զօրաւոր պայթիւն ու հրաձգութեան ձայներ է լսւում գրաւած շէնքից:
11:35– Խումբը հեռաձայնով յայտարարեց, որ ոստիկանութեան միջամտութան դէպքում շէնքը կը պայթեցուի:
12:00– Շէնքի վերեւի յարկում սկսւում է հրդեհը:
12:15– Ոստիկանութիւնը, շրջապատելով թաղը, իր «մասնաւոր ուժեր»ով փակում է դեսպանատան երթեւեկելի ուղիները: Կցորդի վիրաւոր կինը եւ զաւակը դուրս եկան շէնքից:
12:30– Փարիզի եւ Լիզբոնի մի քանի օրաթերթեր ստանում են գործողութեան ստանձման նամակ «Հայ Յեղափոխական Բանակի»ի կողմից, որում յայտարարում էր. «Որոշել ենք պայթեցնելով դեսպանատան շէնքը՝ զոհել մեզ փլատակների տակ»:
13:00– Շէնքի վերի յարկը բոցերի մէջ է գտնւում:
13:45– Ոստիկանութիւնը յարձակւում է շէնքի վրայ: Մի քանի րոպէ հրաձգութիւնից յետոյ լսւում են ուժեղ պայթիւններ:
14:00– Ոստիկանութիւնը շէնք մտնելով, փլատակների տակ գտնում է 5 ածխացած դիակներ:
14:45– Պետական աղբիւրները պաշտօնապէս յայտարարեցին գործողութեան աւարտը, յայտարարելով «Խմբի անդամներ» ռումբի պայթիւնով ինքնասպան դարձան»:
19 Սեպտեմբեր 1983- Հինգ հերոսների մարմինները հասնում են Լիբանան:
20 Սեպտեմբեր 1983- Հազարաւոր հայերի ներկայութեամբ Բէյրութի եկեղեցում կատարւում է հինգ յեղափոխականների յուղարկաւորութիւնը:
Սա ինքնասպանութիւն չէր, ոչ ալ խելագարութեան արտայայտութիւն: Սա զոհաբերութիւն է ազատութեան բագինին:
—
Շատ հպարտ եմ, որ հայ ծնած եմ, որովհետեւ հայ պիտի մեռնիմ: Շատ ուրախ եմ այս գործողութեամբ: Հիմա մեր ապրած կեանքը իսկապէս որ կեանքէ զատ ամէն ինչի կը նմանի: Կ՛ապրինք ուրիշի տիրապետութեան տակ, ուրիշի խամաճիկներն ենք:
ՍԻՄՈՆ ԵԱՀՆԻԵԱՆ
—
Մենք ալ ազգ ենք, հին ազգ ենք եւ մեր իրաւունքն է ուրիշ ազգերու պէս ապրիլ մեր հողերուն վրայ: Մենք ալ կ՛ուզենք տեսնել մեր ժողովուրդը խաղաղ, հանգիստ իր հայրենիքին մէջ եւ մտահոգ իր հայրենիքով, ապագայ հայ սերունդը պատրաստելով:
ՎԱՉԷ ՏԱՂԼԵԱՆ
—
Ինչպէս որ կ՛ըսէ երգը. «Երբ չի մնում ելք ու ճար, խենթերն են գտնում հնար»: Այո՛, մենք խենթեր ենք, բայց չակերտեալ խենթեր: Եկէք, միացէ՛ք մեզի: Կը հաւատամ, որ կը տիրանանք մեր հայրենիքին:
ՍԱՐԳԻՍ ԱԲՐԱՀԱՄԵԱՆ
—
Կ՛ուզիմ որ իմ ընկերներս, որոնք ինծի հետ մեծցած են, նոյն միջավայրին մէջ մեծցած են, նոյն տեղերը յաճախած ենք, նոյն գործերը ըրած ենք, համոզուին այս մէկ կէտին եւ չըսեն ընտանիքը, կեանքը, ապագան: Առանց մեր հողերուն ոչ ապագայ կայ, ոչ կեանք, ոչ ընտանիք կ՛ըլլայ:
ԱՐԱ ՔՐՃԸԼԵԱՆ
—
Ես կ՛ուզեմ երիտասարդութեան ըսել, թէ երբեք թող չխրտնին, ինչքան ալ թուրքը զօրաւոր ըլլալ մեզմէ աւելի նոր զէնքերով կամ նոր դիւանագիտութեամբ: Մենք առաջինները չենք, որ կը քալենք: Մեզմէ առաջ շատեր քալած են եւ կը յուսամ, որ մեզմէ աւելի լաւերն ալ պիտի գան, մեզմէ աւելի գործեր պիտի ընեն:
ՍԵԴՐԱԿ ԱՃԷՄԵԱՆ
—
ԱՐԱՅԻ ՄԱՅՐԸ
«Ես հպարտ եմ, որ առանց գիտնալու հերոս մը մեծցուցի, բայց կը ցաւիմ, որ շատ զաւակներ չեմ ունեցած՝ ուրիշ զինուորներ ալ տրամադրելու ազգիս»:
ՍԻՄՈՆԻ ՔՈՅՐԸ
«Ֆիզիքական կորուստիդ պատճառած կսկիծի խորութիւնը անչափելի է եւ անբացատրելի, բայց քալած ճամբիդ եւ հետեւած նպատակիդ վեհութիւնը նոյնքան սուրբ է եւ սփոփի»չ:
ՎԱՉԷԻ ՀԱՅՐԸ
«Վաչէն եւ իր ընկերները օրինակ պէտք է ըլլան մեր նոր սերունդին: Այս անձնազոհ տղաներու նկարները ամէն հայու սիրտին մէջ պէտք է փորագրուին եւ անոնց ճամբան շարունակուի, առանց յուսահատութեան»: