ԽՄԲԱԳՐԱԿԱՆ «ԵՐԿԻՐ»Ի
(Իլհամ Ալիեւ. «Թուրքիոյ նման մեծ պետութենէ մը կարելի՞ է հողեր պահանջել: Ասիկա պարզապէս ցոյց կու տայ, որ անոնք մտային խնդիրներ ունին: Անոնք իրական աշխարհի մէջ չեն ապրիր, այլ՝ երազային: Թող արթննան, թող վերադառնան իրականութեան աշխարհ, եւ առնուազն՝ իրենք զիրենք համեմատեն Թուրքիոյ հետ: Ինչպէ՞ս կարելի է փիղը համեմատել մրջիւնին հետ»:)
Հայաստանի նախագահի եւ հայ ժողովրդի հասցէին Ադրբեջանի նախագահի թոյլ տուած ցինիկ արտայայտութիւնները, առաջին հերթին, բնութագրում են դրանց հեղինակին:
Եւ Սերժ Սարգսեանը շատ աւելի ճիշդ վարուեց, երբ, որպէս պատասխան, ուշադրութիւնը հրաւիրեց նրա մարդկային, բարոյական կերպարի վրայ:
Սակայն երկու նախագահների՝ փոխադարձ անձնական վերաբերմունքի այս դրսեւորումները ոչ այնքան բարոյական, որքան քաղաքական ենթատեքստ ունեն: Դրանք ուղղակիօրէն հաստատում են, որ Ղարաբաղեան հակամարտութեան կարգաւորման բանակցութիւններում ոչ միայն որեւէ առաջընթաց չկայ, այլեւ գործընթացը մտել է մի նոր փակուղի՝ յանգեցնելով կողմերի դիրքորոշումների առաւել կարծրացմանը: Ամենապարզ տրամաբանութիւնը յուշում է, որ եթէ կողմերը մօտ լինէին կարգաւորման հիմնարար սկզբունքների համաձայնեցմանը, ապա նրանցից ոչ մէկը չէր փորձի լրացուցիչ դիւանագիտական կամ քարոզչական խոչընդոտներ յարուցել եւ անգամ Ադրբեջանի պարագայում՝ անցնել ամենանուրբ սահմաններից մէկը՝ ոտնահարել որեւէ ժողովրդի արժանապատուութիւնը:
Ալիեւի յայտարարութիւնները, ըստ այդմ, բանակցութիւնների հեռանկարին հաւատալու, վստահելու, դրա վրայ քաղաքական հաշուարկներ կատարելու առումով, լրջօրէն մտորելու տեղիք են տալիս: Աւելի ու աւելի առարկայական ու հրատապ է դառնում ամենաանցանկալի զարգացումներին բոլոր առումներով պատրաստ լինելու հրամայականը: